Dziś widzimy scenę z wieczernika, którą już wczoraj widzieliśmy oczami Jana. Dziś opowiada o niej Mateusz. Dla mnie ta scena, mimo oczywiście ogromnego smutku z powodu Jezusa, jest jednak pocieszająca. Uczniowie, gdy Jezus powiedział (wzruszony do głębi!), że któryś z nich Go zdradzi spoglądali jeden na drugiego, niepewni, o kim mówi! (to Jan). Bardzo zasmuceni, zaczęli pytać jeden przez drugiego <<Chyba nie ja, Panie?>>.(to Mateusz) Po trzech latach chodzenia, życia z Jezusem, słuchania Jego nauk, patrzenia na cuda wiedzieli, że każdy z nich jest w stanie zdradzić Pana! Nie wybuchli gniewem, zapewnieniami typu: "Jezu, co Ty mówisz ?! Ja Cię nigdy nie zdradzę!", oni byli niepewni siebie...Może to jest właśnie prawdziwa mądrość. Psalmy niejednokrotnie mówią, że serce człowieka jest jak otchłań, jak przepaść... Brandstaetter w "Pieśni o moim Chrystusie" pisze tak:

"Nie znajdziesz bezpiecznego mieszkania
W mojej słabej i tchórzliwej duszy.
W moim domu grożą Ci klęski i powtórna śmierć.
Mój pokój może w każdej chwili
Przeobrazić się w pałac arcykapłana,
Twoją Golgotą może być biurko, na którym piszę,
I łóżko, na którym śpię,
I stół, na którym kraję chleb.
Niebezpieczne jest mieszkanie mojego smutku,
I niebezpieczne jest mieszkanie
Mojej podświadomości"

To tylko fragment większego poematu, niemniej jednak wiem, że nieraz zdradzałam Jezusa i wiem, że jestem zdolna do zdrady, mimo najpobożniejszych i najwznioślejszych myśli...Codziennie mogę pytać z lękiem Chyba nie ja, Panie? Dlatego z całego serca proszę Cię Dobry Jezu, chroń mnie przed grzechem, nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie, ale nas zbaw ode złego. Amen.