Czyli upływ czasu

Powoli, powoli, chodniki Nadodrza wciąż tkwia w przedbetonowej epoce. Luźno rzucone śliskie płyty granitowe, kostki brukowe, resztki remontów wszelkich. I krzywe, krzywe, podmyte deszczami, wygniecione autami, dziurawe od doraźnych remontów. Powoli, powoli, zaczynam już być starszą panią i muszę uważać . Kiedyś to się tu śmigało! 

A właściwie kiedy? - powoli Kajtuś, powoli, podnoś wysoko nóżki! - kiedy po tych chodnikach ciągnęła mnie mama? 

Kiedy uczyłam się chodzić na obcasach? Zdjęłam je zaraz po maturze . 

Kiedy powoli, powoli, ciągnęłam po nich własnego kajtusia z poobijanymi kolankami? 

Czy teraz, gdy jeszcze mogę / ostrożnie, powoli/ iść samodzielnie? Mijając jeszcze moja przyszłość? Osoby z kijkami udające sportowców? Osoby o łasce i kulach? Czy te najambitniejsze - z chodzikami? 

Całe życie , całe życie te chodniki takie same.