Przyszła do Niego, gdy dzień chylił się ku zachodowi.

On - czekał przez te wszystkie długie chwile oddalenia nieba i ziemi. Dopiero zasłona przybytku, tak dziwnie rozdarta szarugą wieczoru - przywołała jej jednoznaczną bliskość. W mroku nie widział zarysu dziwnej postaci, ale wiedział, że ona jest.

Od dziewiątej nastała noc zmagania. Czas nie radził sobie z odmierzaniem wieczności, a z jedynej góry spływały krzyże.

On - nie jest sam, wspomagany boskością Ojca; ma w sobie siłę Ducha - jednak nadal ciąży człowieczeństwo i ten ból, gdy się doświadcza samotności wywyższenia

Ona - ma wprawę; od tysięcy lat nieustannie obecna na wszystkich ludzkich ścieżkach, dyskretnie uchyla swoje wrota, a droga do bramy taka oczywista.

Noc stanęła w zenicie, świat wstrzymuje oddech własnej świadomości... A Jego krew miesza się już z okruchami niebiańskiego błękitu.

Ona - wciąż ma świadomość swej potęgi, przecież królestwa nie giną pod ciężarem niewinności !

On - tęsknie wypatruje szumu anielskich skrzydeł, w oczach nieśmiało budzą się dni przeszłe - jezioro, oliwkowy gaj, przedsionki świątyni, ścieżki ku ludziom.

Ona - już bez minionej pewności wyciąga ku Niemu przeźroczystą dłoń, ale wrota wciąż otwarte. Wie, że świt jest blisko - odmierzy ostatecznie dzieje milionów, wytyczy nowy szlak - już za bramą. Dlatego mocniej wiruje w tym szalonym, makabrycznym tańcu.

Teraz jeszcze się zmagają, ale Jego szaty już białe, jak kiedyś nocą w ogrodzie, tylko jeszcze rozplatać te chusty i odsunąć kamień.

Z nastaniem dnia ona odeszła - bez słowa skargi, równie tajemnicza i majestatyczna jak kiedyś, może tylko z tym dziwnym smakiem przegranej na zetlałych wargach - brama pozostała ta sama, ale przestrzeń za nią jakże inna !

A świat - śpi jak kiedyś - choć zmieniły się ludzkie szlaki wędrówek.

Oby tylko przyszli i rozpoznali Ogrodnika, byli w Wieczerniku, wyruszyli do Emaus...

"Kto słucha mego słowa i wierzy

ma życie wieczne...

i ze śmierci przeszedł do życia"