Piątek po Popielcu - 08.02.2008 (Iz 58,1-9; Mt 9,14-15 )

Dlaczego my i faryzeusze dużo pościmy, Twoi zaś uczniowie nie poszczą?”

Post nie jest celem samym w sobie, a jedynie pewnym narzędziem (jednym z wielu) na drodze do świętości. Jako wyrzeczenie stanowi on dar dla Boga ku Jego chwale, może też służyć do wyproszenia czegoś, a także do formowania u siebie gotowości do poświęceń. Jednakże jak wszystko inne, powinien on mieć w naszym życiu swój czas i swoje miejsce - jak to przypomina Jezus w dzisiejszym fragmencie Ewangelii.

A że czasem nie widzimy jego skutków? Cóż, może przyczyna tkwi w tym, o czym pisze Izajasz?:

Czemu pościliśmy, a Ty nie wejrzałeś? Umartwialiśmy siebie, a Tyś tego nie uznał?

Otóż w dzień waszego postu wy znajdujecie sobie zajęcie i uciskacie wszystkich waszych robotników. Otóż pościcie wśród waśni i sporów, i wśród bicia niegodziwą pięścią. Nie pośćcie tak, jak dziś czynicie, żeby się rozlegał zgiełk wasz na wysokości.

Czyż Ja taki post jak ten wybieram sobie w dniu, w którym się człowiek umartwia? Czy zwiesić głowę jak sitowie i użyć woru z popiołem za posłanie, czyż to nazwiesz postem i dniem miłym dla Pana?

Czyż nie jest raczej ten post, który wybieram: Rozerwać kajdany zła, rozwiązać więzy niewoli, wypuścić wolno uciśnionych i wszelkie jarzmo połamać? Dzielić swój chleb z głodnym, wprowadzić w dom biednych tułaczy, nagiego, którego ujrzysz, przyodziać i nie odwrócić się od współziomków?

Warto o tym pamiętać, szczególnie teraz, kiedy na progu Wielkiego Postu podejmujemy różnego rodzaju postanowienia.