Czwartek 10.01.2008 (1 J 4,19-5,4 ; Łk 4,14-22a)

"Bóg sam pierwszy nas umiłował" - jesteśmy kochani już teraz, tacy, jacy jesteśmy: z ułomnościami, słabościami, wadami. Nie musimy nic więcej robić - sam fakt, że istniejemy, świadczy o Bożej miłości.

„My miłujemy Boga, ponieważ Bóg sam pierwszy nas umiłował.”

Bóg jest zawsze pierwszy – wszystko, co człowiek dobrego uczyni, ma w Nim swoje źródło, od Niego pochodzi. Człowiek dlatego jest zdolny kochać i czynić dobro, bo Bóg jest Miłością i Dobrem. A człowiek został stworzony na Jego obraz.

Nic dobrego sami z siebie nie możemy uczynić. To powinno prowadzić nas do dziękczynienia, składanego Bogu za każdym razem, gdy doświadczamy dobra lub gdy sami uczynimy coś dobrego; gdy kochamy lub gdy jesteśmy kochani. Ta wdzięczność powinna pojawiać się zawsze, nie może zależeć od wielkości otrzymanego dobra, siły doświadczanej miłości.

Gdy człowiek to sobie uświadomi, wtedy łatwiej mieć w sobie cichą, wytrwałą nadzieję, że to wszystko ma sens, że zło ostatecznie nie zatryumfuje. Nie może zatryumfować, bo nie jest większe i silniejsze od Boga. W ostatecznym rozrachunku zawsze wygrywa Stwórca.

Jednak człowiek jako istota niecierpliwa często nie chce patrzeć na swoje życie przez pryzmat ostateczności. Chciałby tu i teraz doświadczać wybawienia od krzywd i ucisku, chciałby spotykać się tylko ze sprawiedliwością i prawością. I ma prawo do takich marzeń, do takich pragnień. Tylko musi sobie uświadomić, że i jego bliźni o tym marzy: o dobru, o sprawiedliwości, o miłości. I to chrześcijanie są szczególnie przez Boga namaszczeni do „miłowania brata, którego widzą”, czyli właśnie do czynienia dobra, wprowadzania sprawiedliwości i pokoju.

Musimy o tym pamiętać, musimy wracać do Źródła, do momentu bierzmowania, gdy „Duch Pański spoczął na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnych, abym obwoływał rok łaski od Pana” - bo sami z siebie nie możemy uczynić nic dobrego.