Niedziela 06.01.2008 - Objawienie Pańskie

„Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją; upadli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę.”

Upadać na twarz – uznać swoją małość, nicość; uznać swoją grzeszność. Upaść na twarz – uniżyć się. Nie być już kimś, kto ma autorytet, władzę, kto coś znaczy wśród ludzi, wśród najbliższych z racji pochodzenia, wykształcenia, zajmowanego stanowiska.

Oddać pokłon – uznać Kogoś za wyżej stojącego niż ja, Kogoś, kto jest godzien mojej czci, mojej służby. Pokłonić się Władcy, Temu, od którego zależy moje życie, moje szczęście.

Otworzyć swoje skarby – nie chować niczego dla siebie: pokazać zarówno to, co jest coś warte, jak i to, co chciałoby się ukryć przed czyimś wzrokiem. Otworzyć skarby – przełamać lęk, że ktoś może mi je odebrać, ukraść, wyśmiać, wykpić. Otworzyć – stanąć bezbronnym, bez jakiejkolwiek zasłony.

Ofiarować dary – to, co mam, kiedyś z Jego rąk dostałem; to, kim jestem, tylko w niewielkim stopniu zawdzięczam sobie. Bo nie ode mnie zależało obdarowanie talentami – ja mogłem tylko współpracować, by je pomnożyć. A teraz, kiedy przychodzę przed oblicze mojego Króla, mam Mu oddać: przyjaźnie, znajomości, uczynione dobro i zło, przecierpiane w milczeniu chwile, samotność, strach i lęk o najbliższych, to, co we mnie jest zaletą i to, co jest wadą. Niczego nie chować, wszystko oddać.

Oddać Mu – i pozwolić, by On wziął wszystko w swoje ręce… Ręce Dziecka – ręce przebite na Krzyżu… Uwierzyć w Jego miłość, która ma moc przemienić moje dary, moje życie, bym od tej pory szedł już inną drogą…