Sobota 05.01.2008 (1 J 3,11-21)

„A jeśli nasze serce oskarża nas, to Bóg jest większy od naszego serca i zna wszystko.”

Z jednej strony zaufać Bogu, odwrócić wzrok od samego siebie i od ciągłego samooskarżania, i patrzeć na Niego; z drugiej – badać własne serce, myśli, pragnienia, by nie okazało się, że żyję sobie w błogostanie, bo uśpiłem sumienie i znieczuliłem serce.

Takie ciągłe samooskarżanie się to nic innego, jak zakamuflowana miłość własna, pycha i próżność, które nie mogą pogodzić się z tym, że nie jestem idealny, doskonały.

Nie jestem i nigdy nie będę.

Bo On nie chce mojej doskonałości, ale świętości – On chce, bym kochał.

Bym postępował sprawiedliwie; nie zazdrościł, nie nienawidził, nie zabijał dobra słowem czy czynem.

Bym mniej mówił, a więcej czynił.

Bym co rano, budząc się, oddawał cały dzień, całego siebie Temu, który zstąpił z nieba.

Wtedy nawet poranna służba w konfesjonale czy przy ołtarzu przyniesie owoce, bo ja będę tylko naczyniem w Jego ręku, bez aspiracji do zbawiania świata. To On jest ważny, nie ja. To On zbawił świat, nie ja. Mogę wszystkie swoje troski przerzucić na Niego, bo Jemu zależy na mnie.

Te troski nadal będą, nadal będę niewyspany, czasem zmęczony i znużony, ale kiedy On będzie najważniejszy, wtedy moje serce będzie spokojne. A nie ma na to nic cenniejszego…