Czwartek 03.01.2008 (1 J 2,29-3,6)

„Zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi” - ale czy rzeczywiście nimi jesteśmy?

Co to znaczy: być dzieckiem Boga? Co to dla mnie znaczy, że Bóg jest moim Ojcem?

Każdy musi sam odpowiedzieć sobie na te pytania. Co więcej, musi odpowiedzieć sobie, czy chce być Jego dzieckiem, czy chce, by On był Jego Ojcem? Bo człowiek może wybrać – może odrzucić Słowo, które przyszło opowiedzieć o tym, pokazać człowiekowi, co to znaczy być Jego Synem.

Jan Ewangelista pisze jasno: „Żaden zaś z tych, którzy grzeszą, nie widział Go ani Go nie poznał.” Być Jego dzieckiem to odrzucenie grzechu, wbrew wszystkiemu - czynienie, mówienie i myślenie bez złości, bez nienawiści, czasem wbrew własnym nieuporządkowanym pragnieniom i uczuciom.

Jan Chrzciciel pokazał swoim życiem, że to wybór życia dla innych, nie dla siebie.

Jezus pokazał, że to zgoda na krzyż, na cierpienie, na mękę – w milczeniu, bez oskarżeń.

Trudne? Niemożliwe? Nie! Bo „Słowo stało się ciałem i mieszkało między nami. Wszystkim, którzy je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi.”

Ale by tej mocy doświadczyć, trzeba zrobić pierwszy krok w stronę Ojca...