Piątek 07.12.2007 (Mt 9,27-31)

"Według wiary waszej niech się wam stanie" - a wiara ta była tak wielka, że pozwoliła, by "otwarły się ich oczy"...

"Uważajcie, niech się nikt o tym nie dowie." - Tymczasem oni, skoro tylko wyszli, zaczęli rozpowiadać o tym, co ich spotkało. I myślę, że ich nieposłuszeństwo nie wynikało z lekceważenia nakazu Pana Jezusa, lecz z tego, że nie potrafili po prostu opanować tej radości, która w nich była...

Podobnie chyba było w przypadku Apostołów, w imieniu których Piotr i Jan mówili:

"Bo my nie możemy nie mówić tego, cośmy widzieli i słyszeli". (Dz 4,20)

Zatem kiedy jest w człowieku owa radość i głębokie przeżycie wiary, wtedy głoszenie jej i dawanie świadectwa swoim życiem nie tylko nie wymaga pamiętania o tym i "zmuszania się" lecz wręcz nie można tego powstrzymać i opanować...