i jeszcze inne - także piękne - moim zdaniem:

Chwile z oczekiwania na spotkanie

Wpatruję się w przytulność miejsca naprzeciw mnie -

jest jeszcze puste, ale ja czuję już ciepło twej dłoni,

którą podasz mi na powitanie,

szepniesz: jak miło cię zobaczyć...

i będę mógł spoglądać w twą twarz

otuloną półmrokiem drżącej ze wzruszenia świecy

wrócą wszystkie radości, bóle, nadzieje niespełnione

opadłe na moje oblicze jak jesienny woal liści,

który tak naprawdę tylko ty potrafisz unieść...

wiesz, dobrze, że bliskość nie posiada przestrzeni -

można wtedy dotykać koniuszkiem palców natury

natrętnego czasu; odrzucać coraz to inne chwile

w perspektywę nierealności i przybliżać się

powolutku, cichuteńko ku spełnieniu...

wiem - nie trzeba słów,

one zubożą subtelny błękit twych oczu

i dyskretność uśmiechu, który mi podarujesz

zaparzyłem już herbatę, tę którą lubisz -

przecież znam cię trochę; znów będziemy więc

odczytywać siebie z bezładu fusów na dnie

ślicznych, chińskich filiżanek

lubię kiedy wspólnie pochylamy się nad dylematem

poetów, filozofów, teologów - nad naszym bytem

nie tak całkiem chyba przygodnym

wyobrażam sobie tę chwilę, kiedy weźmiesz mnie za rękę,

by spacerować po wrzosowiskach naszych myśli

i tylko róża dumna ze swej purpury

będzie spoglądać na nas wyniośle z wysokości flakonu

pewna, że pobłądzimy pośród tajemnic istnienia

podnoszę powieki, razi blask świecy, teraz rozumiem -

trudno jest tak trwać w oczekiwaniu,

wyobraźnia się zagęszcza, szumią słowa św. Augustyna

o najwyższej kategorii spotkania

nie widać, że krople czasu spływają po szybie spowitej mrokiem

pozornie nic się nie zmienia, tylko herbata jest trochę chłodniejsza

i róża skłania się nieco ziewając wolniutko

oczywiście św. Jakub ma rację:

"bracie cierpliwy bądź w oczekiwaniu..."

Wiem, że przyjdziesz, by zapełnić tę przytulność miejsca

naprzeciw mnie...