Poniedziałek 29.10.2007 (Łk 13,10-17)

Była pochylona i w żaden sposób nie mogła się wyprostować - i tak już od 18 lat. Trudno sobie wyobrazić jak straszne musiało być jej życie, ze wzrokiem skierowanym w dół, ku ziemi. Dzięki Chrystusowi wreszcie mogła się wyprostować, wreszcie mogła bez trudności popatrzeć w niebo.

Święty Augustyn pisał, że podobni do niej są ci, których serce utkwione jest w ziemi i utracili zdolność patrzenia w niebo, oglądania Boga i cudu stworzenia.

Także i nam grozi, że wpatrując się tylko w ziemię, w to co materialne i doczesne będziemy się garbić coraz bardziej, aż wreszcie utracimy z oczu niebo...