Środa 17.10.2007 (Łk 11,42-46)

Słowo "faryzeusz" stało się synonimem kogoś fałszywego, obłudnego. Wynika to z faktu, że tak właśnie zostali przedstawieni oni przez Ewangelistów. Jednakże to tylko część prawdy. Zapewne Ci, z którymi spotykał się Pan Jezus w większości tacy byli i należeli do elity. Był to jednak tylko niewielki procent z nich.

Kim byli faryzeusze? Ich początki  sięgają okresu powstania Machabeuszy, które miało miejsce w latach 166-159 przed Chrystusem. Wówczas powstało ugrupowanie Żydów gorliwie zabiegających o przestrzeganie Prawa (asydejczyków), którzy wystąpili przeciwko arcykapłanom propagującym tendencje hellenistyczne w judaizmie. Ten ruch zaowocował m.in. powstaniem ugrupowania faryzeuszy, którzy byli zwolennikami odnowy narodowej i wiernego zachowywania Prawa

Nauczali oni o istnieniu podwójnego Prawa - pisanego i ustnego. Pielęgnowali zwyczaj dyskusji nad Prawem oraz tradycję medytacji i studiowania Prawa. Prawdopodobnie oni też zapoczątkowali zbieranie zasad i przepisów dotyczących czystości rytualnej. Faryzeusze nie stanowili jednolitego ruchu - z biegiem lat wokół różnych nauczycieli utworzyły się różne szkoły interpretacji Prawa. Wierzyli też w zmartwychwstanie umarłych i nagrodę lub karę po śmierci, za czyny popełnione podczas ziemskiego życia, oraz że w przyszłości, kiedy Bóg zaprowadzi swe rządy, zapanuje sprawiedliwość.

Tak więc w większości byli to pobożni i prawowierni Izraelici. I  związku z tym rodzą się refleksje:

1. Jakże łatwo jest uogólniać, szufladkować i przypinać łatki innym.

2. Nawet zdrowa pobożność i prawowierność może zostać wypaczona, jeśli człowiek się nie pilnuje.