Poniedziałek 24.09.2007 (Łk 8,16-18 )

Od jakiegoś czasu trwa moda na pisanie tzw. blogów, czyli pewnego rodzaju pamiętników w internecie, które mogą być czytane przez innych. Nigdy nie byłem zwolennikiem pamiętników w jakiejkolwiek formie, jednakże ostatnio, właśnie na jednym z blogów znalazłem pewien argument przemawiający za ich prowadzeniem:

Pomyślałem dziś, że blog jest ważniejszy dla mnie, niż dla was. On mi pokazuje, czy nie ma w moim kapłańskim życiu takich spraw, słów, zdarzeń, których się wstydzę i które trzeba ukryć bo nie pasują do mojego kapłaństwa. Staje się wtedy zamknięty, nie rozmawiam o tym, uciekam przed innymi, nie potrafię innym spojrzeć w oczy. Moje życie nie jest wtedy życiem Chrystusa.

Blog pokazuje mi też, czy wszystko co robię mogę dać innym, czy też działam na własną rękę, na swoją własną korzyść. Może spróbujecie pisać blog, bo on jest jak papierek lakmusowy - pokazuje, czy moje, życie jest tylko moje, czy coraz bardziej należy do Chrystusa.

Rzeczywiście warto się nad tym zastanowić, bo przecież:

Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało być ujawnione, ani nic tajemnego, co by nie było poznane i na jaw nie wyszło.

Ile jest takich rzeczy w naszym życiu każdego dnia, których byśmy nie podali do publicznej wiadomości, których się wstydzimy…

I dlaczego wstyd nam przed ludźmi do nich się przyznać, a nie wstyd nam przed Panem Bogiem ich czynić ?