na śmierć Moniki

 

 

 

 

 

Nic nie przychodzi mi do głowy

by opisać ciszę

brak słów

by wyrazić ból

 

     A przecież serce wciąż drży

     a oczy są mokre od łez

     Moniko

 

Słyszę szum drzew

gdzieś odgłosy zabawy i

martwy cień samochodu

który zadaje ból

 

Zabrani na noszach

nie dane im było

wrócić do domu

 

Zostali jeszcze na

białej sali szpitala

jeden krzyż

by zgasnąć jak świecy płomień