Szczęśliwy, kto nie słucha bezbożnych, nie chodzi drogami grzeszników i nie zadaje się z szydercami, lecz w prawie Pańskim ma upodobanie i rozmyśla nad nim, we dnie i w nocy. Podobny jest do drzewa, co nad wodą płynącą owoc wydaje we właściwym czasie, a liście jego nigdy nie więdną. Taki co zacznie, kończy szczęśliwie. (Ps 1, 1-3)

 

A więc może to być upodobanie najwyższe – zdolne do przewyższenia wszelkich innych upodobań i tak wielkie, że nie zanika w nawet ciemnościach naszego życia...

Również tam może łączyć nasze myśli, uczucia i działania z Bogiem, z wypływającym z Niego stwórczym, życiodajnym strumieniem chroniąc nas przed zagubieniem się, grzechem i chorobą, oraz umożliwiając nam wyjście na światło i wydawanie dobrych owoców.

I powodować radość. A nawet szczęście. Bo przez to czujemy, że Bóg ma upodobaie w nas, i że też my sami mamy upodobanie w sobie.