A głosimy to nie za pomocą wyszukanych słów ludzkiej mądrości, lecz korzystamy z pouczeń Ducha, przedkładając duchowe sprawy tym, którzy są z Ducha. Człowiek zmysłowy bowiem nie pojmuje tego, co jest z Bożego Ducha. Głupstwem mu się to wydaje i nie jest zdolny pojąć, bo tylko Duchem można to zrozumieć (1Kor 2, 13-14)

 

Ten fragment dzieli ludzi na dwie grupy: tych z Ducha i tych zmysłowych… Wydaje mi się jednak, że nie jest to ostry podział na zasadzie „biali“ i „czarni“, lecz - „jaśniejsi“ (z przewagą uduchowienia) i „ciemniejsi“ (z przewagą zmysłowosci), bo każdy z nas posiada te dwie właściwości. Z tego wynika z kolei, że możemy jedną z nich świadomie w sobie rozwijać i przez to ograniczać tę drugą, że mamy na to wpływ, co w nas przeważa.

Dla mnie to dobra wiadomość. Taki stan umożliwia bowiem „uduchowioną zmysłowość“, gdzie wzmocniony Duch przenika moje zmysły i pogłębia oraz uwrażliwia ich percepcję. To, co zmysłowo odbieram łączy mnie wtedy z Bogiem, czuję w tym Jego obecność, Jego stwórczą rękę i Jego serce. I nie ma już we mnie podziału. Jestem mostem, tęczą.

Człowiekiem.