Nikt z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie: jeżeli bowiem żyjemy, żyjemy dla Pana; jeżeli zaś umieramy, umieramy dla Pana. I w życiu więc, i w śmierci należymy do Pana.

 

Nie żyję dla siebie - żyję dla Pana.

Tzn. On ma być punktem odniesienia w każdej sytuacji, w której się znajdę. Gdy ktoś mnie obrazi, dotknie, gdy będzie mnie chwalił. Gdy będę zastanawiać się nad swoimi planami. Gdy będę pracować, gdy będę odpoczywać. Każda minuta mojego życia ma być poświęcona Jemu.

Muszę w sobie więc kształtować tę świadomość, że to dla Niego, że On tu jest.

Nie umieram dla siebie - umieram dla Pana.

Tzn. zawsze wtedy, gdy ukrzyżowane są moje myśli, uczucia, plany i działania, gdy obumieram w swoim egoizmie, pysze i wszelkim innym grzechu, ma to być ze względu na Niego, nie dlatego, że tak być musi i nic się nie da zrobić, że powinno się lub że się to opłaci.

On ma być u początku i kresu wszystkiego w moim życiu.

Jak to dobrze, że należę do Niego i w życiu, i w śmierci - nic mnie nie może od Niego odłączyć. Ani moje życie, ani moja śmierć. Tylko moja decyzja istnienia bez Niego.