Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem.

Miłość. Jedno słowo, a tyle znaczeń - każdy przypisuje mu swoje znaczenia, wkłada w nie swoje oczekiwania, po prostu – rozumie je po swojemu.

Jak Ty, Boże, rozumiesz to słowo?

Wg 1 Kor 13,4-8a:

Być cierpliwym wobec Ciebie, zwłaszcza gdy milczysz,

być łaskawym,

nie być zazdrosnym o Ciebie,

nie szukać poklasku dla darów, otrzymanych od Ciebie,

nie unosić się pychą, gdy błogosławisz moje życie;

nie dopuszczać się bezwstydu, ale też nie nienawidzić swojego ciała, bo przecież to Twój dar,

nie szukać swego w tym, co od Ciebie dostaję,

nie unosić się gniewem, gdy sprawiasz, że sypią się moje plany i i rozsypują w pył marzenia,

nie pamiętać złego, ale zawsze rozważać Twoje dzieła;

nie cieszyć się z niesprawiedliwości, lecz współweselić się z prawdą, nawet gdy trudno towarzyszyć bliźniemu i bezradnie patrzeć, jak cierpi na „własne” życzenie.

Wszystko znosić z Twojej ręki,

wszystkiemu wierzyć, co głosi Duch Święty we wspólnocie Kościoła,

we wszystkim pokładać nadzieję, a czasem choćby cień nadziei,

wszystko przetrzymać, zwłaszcza krzyż – bo przecież jesteś tuż obok.

Nigdy nie ustawać w poszukiwaniu Ciebie, Twojej woli, Twoich ścieżek – które zawsze prowadzą do bliźniego.

Kochać Ciebie całym sercem, całą duszą i całym umysłem – i z radością podziwiać, jak jednocześnie powstaje w moim sercu, duszy i umyśle coraz więcej miejsca dla drugiego człowieka...