Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj, co posiadasz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie.

Dlaczego tak ważne w dążeniu do doskonałości jest „nieposiadanie”?

Posiadacz dóbr (jakichkolwiek) sądzi, że jego wartość od nich zależy albo uważa, że ma jakieś dobra, bo na nie zasłużył, bo jest ich wart. I jest to prawda – w jakimś stopniu.

Gdy jednak nic się nie posiada, wtedy człowiek musi zmierzyć się z ogołoceniem, kenozą, uniżeniem przed innymi i przed sobą – i wtedy doświadcza własnej małości i nicości.

Ale dlaczego tak jest to ważne w dążeniu do doskonałości?

Skoro tylko Bóg jest doskonały, to tylko On może być Źródłem doskonałości człowieka.

Gdy człowiek dobrowolnie wyzbywa się tego, co posiada, wówczas robi w swoim wnętrzu miejsce dla Boga. Gdy wyzbywa się dobrowolnie, łatwiej mu pogodzić się z pustką, która się pojawia i wtedy szybciej Bóg może działać w człowieku.

Czasem Bóg „zmusza” do wyzbycia się. Czasem człowieka pozbawia tego, co człowiek posiada. Ale zawsze ma to na celu jedno – by człowiek zwrócił się ku Bogu.

Mądrość polega na zrobieniu tego kroku; głupota – na uporczywym i kurczowym trzymaniu się tego, co było, co się ma.

A człowiek jest i mądry, i głupi.