A Matka Jego chowała wiernie te wspomnienia w swym sercu.

Życie człowieka podobne jest do sinusoidy – raz pnie się ku szczytom, pełne radości i euforii, by potem zacząć opadać w dół, w otchłań zwątpienia, strachu, poczucia braku sensu.

Dobrze jest w czasie niepomyślnym wydobyć ze swego serca wspomnienia dobra i piękna, by się nimi pokrzepić, by nie dać się pochłonąć ciemności. Ona minie, bo wszystko mija.

Wieczny jest tylko Bóg. Ludzkie odczucia i uczucia, emocje, pragnienia przemijają.

Dzisiejsze są inne niż te sprzed roku. Te za dziesięć lat będą niepodobne do dzisiejszych.

Jedynie to, co mocno związane jest z Bogiem, ma szanse na trwanie i nieprzemijanie. Zakorzenianie siebie i swoich uczuć w Bogu to jedyna droga, by stały się one silne, mocne i wieczne.

Maryjo, Matko Pamięci, czuwaj nade mną...