Obawiam się jednak, ażeby nie były odwiedzione umysły wasze od prostoty i czystości wobec Chrystusa w taki sposób, jak w swojej chytrości wąż uwiódł Ewę.

Bardzo mi dzisiaj potrzebna ta przestroga.

Prostota i czystość wobec Chrystusa – a ja zaczynam się gmatwać i męczyć. To pierwszy sygnał, że pora na większą refleksję nad tym, co robię, co mówię, jak kogoś traktuję. Tylko że tak trudno zerwać, zmienić coś, do czego się jest przyzwyczajonym tak, że się tego już prawie nie zauważa. A na dodatek to wcale nie jest nic złego.

Ale są przebłyski, intuicje, słowa i wskazówki, które wskazują, że coś jest jednak nie tak – potrzeba teraz czasu na refleksję, potrzeba samotności. Nie trzeba się spieszyć z podejmowaniem decyzji.

Czas na rozeznawanie nigdy nie jest czasem straconym.