Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. Wszystkim zaś objawia się Duch dla wspólnego dobra.

 

Wspólne dobro. Rzadko o tym myślimy. Przeważnie mamy na uwadze tylko swoje dobro, ewentualnie tych, co są nam bliscy, a i to nie zawsze. Troska o dobro nawet bliskich ludzi też przychodzi nam z wielkim trudem.

Wspólne dobro to coś jeszcze większego. Ma się je na uwadze wyłącznie wtedy, gdy serce człowieka powiększy się tak bardzo, że nie jest w stanie nie myśleć o innych i musi liczyć się z ich dobrem, a nie swoim.

To serce powiększyć może jedynie Duch, jedyny Pan i Bóg.

On chce to czynić, tylko człowiek nie chce zrezygnować z ciasnoty własnego serca, poglądów i sądów. Nic dziwnego, że tak rzadko pojawia się ktoś, dla kogo troska o „wspólne dobro” nie jest sloganem, a rzeczywistością.

A co mnie powstrzymuje przed tym, by Duchowi pozwolić poszerzać moje serce? Jaki strach nie pozwala mi zrezygnować z siebie?