Jezus powiedział do swoich uczniów: „Jeszcze chwila, a nie będziecie Mnie oglądać, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie”.

Bieg czasu odbierany jest bardzo subiektywnie – dobre chwile przemijają zbyt szybko, złe mijają zbyt wolno. Ale jedna właściwość czasu się nie zmienia – biegnie bez zatrzymywania się.

I coraz bliżej jesteśmy domu Ojca i zobaczenia Jezusa. Wtedy czas ziemski przestanie się liczyć.

Gorzej, że nie wiemy, jak biegnie czas niebieski, którym liczony jest okres potrzebny do oczyszczenia duszy z wszelkich niedoskonałości, by mogła przebywać z Bogiem twarzą w twarz..

Rozumowo rzecz biorąc – faktycznie lepiej pomęczyć się już teraz na ziemi, nawet kilkadziesiąt lat, pozwolić się Bogu już tu oczyszczać, dać swojej duszy prawo do wzrastania, obumierania starego człowieka, jakby się to nie dłużyło i nie było męczące. Podejrzewam, że to i tak przeminie szybciej, niż czas potrzebny duszy do osiągnięcia dojrzałości w czyśćcu.

No ale to mówi rozum, a uczucia żądają już tu na ziemi pociechy, szczęścia, radości. Paradoksalnie jednak, gdy człowiek zacznie kierować się rozumem, a nie uczuciami, wtedy to, czego uczucia tak żądają, przychodzi – tylko lepsze, przemienione, szlachetniejsze.