Umiłowani, miłujmy się wzajemnie, ponieważ miłość jest z Boga, a każdy, kto miłuje, narodził się z Boga i zna Boga.

Proste? Proste.

 Kiedy zaczynam kochać prawdziwie, kiedy moja miłość nie jest tylko zaspokajaniem moich braków i rozmaitych zranień, zaczynam poznawać Boga.

 Czy Boga można znać? Skoro Jan tak pisze, to znaczy że można.

Znać Boga:

• to zacząć doświadczać miłości cierpliwości wobec drugiego człowieka, nawet najgorszego wroga

• to być łaskawym

• nie zazdrościć innym

• nie szukać zauważenia, docenienia i pochwał

• nie być człowiekiem pełnym pychy i skupionym tylko na sobie i swoim życiu, swoich nieszczęściach, brakach czy zranieniach

• to skromność w zachowaniu, ubiorze, słowach, gestach

• to działanie dla dobra innych, a nie dla własnych korzyści szeroko rozumianych

• to brak gniewu wobec osoby, która zraniła, zasmuciła, odtrąciła

• to zapomnienie zła, które wyrządził drugi człowiek, to niezgoda na to, by wspominanie i rozpamiętywanie tego zła karmiło moją duszę

• to dążenie do sprawiedliwości, nawet jeśli oznacza to utratę „świętego spokoju”

• to bycie człowiekiem radosnym

• to przyjmowanie różnych trudnych sytuacji w zaufaniu, że Bóg wyprowadzi z nich dobro

• to wiara w dobro w drugim człowieku, nawet w największym moim krzywdzicielu

• to zaufanie, okazywane bliźniemu nawet wtedy, gdy wielokrotnie mojego zaufania nadużył

• to moc, która w słabości się doskonali

• to trwanie, nawet gdy wszystko wokół podpowiada, że nie warto być wiernym.

Kto decyduje się na taki sposób przyjmowania drugiego człowieka i swojego życia, siebie samego, wówczas zaczyna znać Boga i doświadczać, co znaczy, że On kocha mojego wroga, tego, kto stoi mi na zawadzie, tego, kogo nie lubię czy kto mnie drażni, tego, kto mnie skrzywdził i uczynił mi wielkie zło.

Bóg nienawidzi zła – ja też mam zła nienawidzić.

Bóg kocha każdego człowieka – ja też mam każdego człowieka kochać.

Trudno być jak Bóg – a tak w raju tego pragnęli...