Umiłowani, jeśli Bóg tak nas umiłował,

to i my winniśmy się wzajemnie miłować.

Mam kochać drugiego człowieka dlatego, że Bóg go miłuje. Miłuje go tak bardzo, że dla jego zbawienia Jego Syn cierpiał mękę na krzyżu.

Mam nie patrzeć na to, czy ten człowiek mi odpowiada, czy mi pasuje, czy jest wobec mnie dobry. Ja i moje uczucia, doświadczenia nie powinny być przeszkodą w miłości bliźniego.

Bóg tego człowieka kocha ogromną miłością – i to ma we mnie rosnąć.

Trudno to przyjąć, ale gdy takie patrzenie na bliźniego we mnie się zakorzeni, to coraz częściej we mnie pojawi się wobec drugiego współczucie, chęć wybaczania bez końca, otwartość na drugiego i niekończąca się wiara w ludzką dobroć.

Trudna ta miłość, ale jedynie w ten sposób mogę pomóc drugiemu doświadczyć, jak dobry jest Bóg. Bo bez Boga taka miłość nie będzie możliwa.