Już więcej nie odwrócimy się od Ciebie, daj nam nowe życie, a będziemy Cię chwalili.

Ileż to razy obiecywałam poprawę. A Ty zawsze wierzyłeś i dawałeś szansę. Nowe życie, bez długów, bez obciążeń.

Wiem, jestem tylko człowiekiem i upadek wpisany jest w moją naturę. Dzięki nim nabywam pokory, uczę się, jak dostrzegać pokusy i radzić sobie z nimi. Dzięki tym upadkom nabywam mądrości w rozeznawaniu, co jest dla mnie dobre, co przynosi mi korzyść.

Odwracam się od Ciebie, gdy grzeszę, ale Ty nadal dajesz mi nowe życie, gdy za swoje grzechy przepraszam, bo wiesz, że moje odwroty wynikają ze słabości, ze słabości wzroku. Nie widzę Ciebie jasno i wyraźnie. Muszę często szukać po omacku. Jest we mnie wiele nieuporządkowania i chaosu.

Ale świadomie nie chcę wybrać zła. Świadomie wybieram Ciebie i to Ciebie chcę wysławiać, choć czasem zupełnie nie wiem, za co i dlaczego dzieje się w moim życiu to, co się dzieje.

Czyżby ta moja dziecięca nieporadna ufność Ciebie rozbrajała?