Idźcie i głoście: "Bliskie już jest królestwo niebieskie". Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy! Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie!

 

To nie są słowa skierowane tylko do księży, do zakonników czy zakonnic. To słowa skierowane także do każdego ochrzczonego, każdego, kto uważa siebie za ucznia Jezusa, za dziecko Boże.

Każdy ma głosić bliskość Bożego królestwa tu, na ziemi.

Każdy ma uzdrawiać chorych, wskrzeszać umarłych, oczyszczać trędowatych, wypędzać złe duchy.

Brzmi niewiarygodnie, prawda? Takie rzeczy czynią – naszym zdaniem – mocarze duchowi. Ale czy kiedykolwiek zależało mi na tym, by działać takie rzeczy? Czy proszę Boga o to, by poprzez moje ręce uleczył kogoś, kto jest chory, by wskrzesił zmarłego, wypędził złego ducha?

Są różne choroby, różne śmierci, różne opętania. Są różne dary Boże, dzięki którym mogę  pomóc innym ludziom.

Może ich nie otrzymuję nie tylko dlatego, że o nie nie proszę, ale może głównie dlatego, że Bóg zna moje serce i wie, że te dary swoją pychą zawłaszczyłabym dla siebie? Że chociaż otrzymałabym je z Bożej łaski, to innym nie dawałabym zupełnie darmo. Musieliby mnie choć trochę pochwalić i z pewnością oczekiwałabym podziękowania.