Łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i od Pana Jezusa Chrystusa. Nieustannie dziękuję mojemu Bogu za was, za łaskę daną wam w Chrystusie Jezusie. W Nim to bowiem zostaliście wzbogaceni we wszystko: we wszelkie słowo i wszelkie poznanie, bo świadectwo Chrystusowe utrwaliło się w was, tak iż nie doznajecie braku żadnej łaski, oczekując objawienia się Pana naszego Jezusa Chrystusa. On też będzie umacniał was aż do końca, abyście byli bez zarzutu w dzień Pana naszego Jezusa Chrystusa. Wierny jest Bóg, który powołał nas do wspólnoty z Synem swoim Jezusem Chrystusem, Panem naszym.

 

Czy to pycha, wierzyć w to, że i ja zostałam ubogacona we wszystko? Bóg daje mi w każdej chwili nieprzeliczoną ilość łask. Nie doznaję żadnego braku. Mam wszystko, co jest mi potrzebne do zbawienia.

Bóg umacnia mnie w każdej dobrej myśli, dobrym słowie, postanowieniu, działaniu. On jest wierny – nigdy mnie nie opuści i nie zostawi. Zawsze będzie przy mnie.

Czy to pycha, wierzyć w taką Bożą miłość i wierność, i obdarowywanie? Czy raczej pychą jest w to wątpić i ciągle być rozgoryczonym, smutnym, niepewnym siebie i Boga?

Wspólnota z Bogiem. Nigdy nie będę jej godna, ale czy On o tym nie wie? On doskonale zdaje sobie sprawę z moich braków, słabości, ułomności. I ciągle chce tej wspólnoty ze mną. Czemu więc we mnie jest tyle niezgody na swoją słabość, skoro ona nie przeszkadza Jemu?

 Tajemnica Bożej miłości do człowieka. Tajemnica każdej miłości, ludzkiej także.