Nasza bowiem ojczyzna jest w niebie.

 

Teraz wiem, czemu czasem czuję się jak tułacz.

Patrzę na ludzi, zatroskanych o swoje zdrowie, pieniądze, poważanie, szacunek, o nowy samochód czy meble, więcej przestrzeni do mieszkania, wyjazd na wakacje za granicę do luksusowego hotelu. To wszystko jakoś ważne i potrzebne.

A może nieważne i niepotrzebne? Bo gdzieś giną chrześcijanie za wiarę, umierają z głodu dzieci, dorośli umierają, bo nie mają na lekarstwa. Ktoś gnije w więzieniu, bo nie zgadzał się na niesprawiedliwość rządu. Ktoś został zastrzelony, bo napisał prawdę.

A mnie załamuje drobne niepowodzenie, mały ból głowy, zły humor przyjaciela, nieposprzątany pokój syna, brak awansu i podwyżki w pracy, docinki współpracowników, szef, który na mnie zwala swoją robotę.

Jeśli moja ojczyzna naprawdę jest w niebie, jeśli chcę, by tam była, muszę pozmieniać swoje priorytety w życiu.