Jacek Kaczmarski 

Mury

On natchniony i młody był, ich nie policzyłby nikt

On im dodawał pieśnią sil, śpiewał, że blisko już świt

Świec tysiące palili mu, znad głów unosił się dym

Śpiewał, że czas, by runął mur, oni śpiewali wraz z nim

Wyrwij murom zęby krat

Zerwij kajdany, połam bat

A mury runą, runą, runą

I pogrzebią stary świat!

Wkrótce na pamięć znali pieśń i sama melodia bez słów

Niosła ze sobą starą treść, dreszcze na wskroś serc i dusz

Śpiewali wiec, klaskali w rytm, jak wystrzał poklask ich brzmiał

I ciążył łańcuch, zwlekał świt, on wciąż śpiewał i grał

Wyrwij murom...

Aż zobaczyli ilu ich, poczuli siłę i czas

I z pieśnią, że już blisko świt, szli ulicami miast

Zwalali pomniki i rwali bruk - Ten z nami! Ten przeciw nam!

Kto sam, ten nasz największy wróg! A śpiewak także był sam

Patrzył na równy tłumów marsz

Milczał wsłuchany w kroków huk

A mury rosły, rosły, rosły

Łańcuch kołysał się u nóg...

Patrzy na równy tłumów marsz

Milczy wsłuchany w kroków huk

A mury rosną, rosną, rosną

Łańcuch kołysze się u nóg...

 Dlaczego przypominam tę starą pieśń, autorstwa człowieka, który długo z Kościołem i z Bogiem był raczej na bakier? Bo przed chwilą w telewizji zaśpiewała ją jakaś młoda dziewczyna i nagle, w kontekście ostatnich wydarzeń w naszej Ojczyźnie zdałem sobie sprawę z przerażającej aktualności tej pieśni. A zwłaszcza jej drugiej części.

Dobry Bóg pewnie jakoś się pochylił nad Kaczmarskim, który wiele za życia wycierpiał. No bo wychodzi, że człek był co najmniej wieszczem. A może nawet prorokiem...