"A wy za kogo Mnie uważacie?" (Mt16,15)

--- niezbędny do życia  

Pozmieniało się to, kim jest dla mnie Jezus... i nadal dzieją się te zmiany ..... 

Ale...  ON JEST- Niezmienny!  .... to we mnie się przeinacza... Brak mi stałości w odbiorze Jezusa...  

Jeszcze trzy lata temu Jezus dla mnie to Bóg - Stwórca Wszechmocny..On gdzieś TAM - ja tu. Z dala oddaję Mu cześć.

Przychodzi do serca w komunii św. ... Widzę to wyobraźnią, gdy śpiewają "Idzie idzie Bóg prawdziwy, idzie Sędzia

sprawiedliwy"... Grzech oddala od Jezusa.. ja zostaję - On odchodzi. Czeka na czyste serce, by znów do mnie przyjść...

To okres stabilności w myśleniu, kim jest dla mnie Jezus.  

Gdy zostaliśmy z bratem sami -  trzęsienie ziemi w sercu!... koziołkowałam na łeb na szyję.. obijając się boleśnie..

tracąc orientację, gdzie Jezus, gdzie oni, gdzie ja... Wszędzie ciemno i pusto.. mój krzyk gdzieś w przerażającej próżni..  

Tęsknota rozdzierająca serce i chyba wiara podświadomie prowadziły do Jezusa. On zaczyna być ukojeniem, staje się

Kimś bliskim - Powiernik Przyjaciel Przewodnik - ..  mówię Mu o wszystkim, jak przedtem rodzicom i rodzeństwu..  

Od niedawna (niecałe pół roku) szukam Go w sercu... i codziennie potrzebuję być blisko Niego...

Jezus moim jedynym oparciem. Bez Niego zginę. Jest dla mnie Bogiem, który pragnie, żebym była szczęśliwa.