Gdzieś w głębi człowieka, od wieków ukryta,

tkwi potężna siła, nigdy nieużyta.

Człowiek tylko o niej jak skowronek śpiewa,

Banalnie, lecz nigdy jej wzniesień nie miewa.

Sfałszowana, zakłamana o Przyjaźni,

czemu tak się dzieje, sama sobie wyjaśnij.

Wężogłowie na stołkach rządów siedzą,

pozostałe kotki gardzą prawdziwą wiedzą,

dają sobie wmawiać łyk prawdy innej,

przez co Przyjaźń jest w stanie wody płynnej.

Przyjaźń jest jak lód, mocna, silna, potężna.

Nie ugnie się przed złem bo jest wielce mężna,

Zgniecie węża, a wypuści nam łabędzia,

na stołach będą rozłożone jej zdjęcia.

Niech człowiek ocknie się z letargu przyjaźni.

Niech człowiek zajrzy w głąb przyjaźniowej jaźni.

Aby odnalazł prawdę w świecie zła, węża.

Aby człowiek miał ze sobą dobrego męża.

Nich nigdy więzy przyjacielskie nie pękną.

Niech uczucia miłości – przyjaźni nie miękną.

Aby każdy człowiek w przyjaźni był szczęśliwy.

Aby akt przyjaźni był w sercu ludzi żywy.

/Maksymilian Korczyk kl. III C/