Mityczny "czas Prapoczątku" (2)

Czym jest mit?

Mit otwiera nas na przestrzeń sakralną, na boską przestrzeń Sacrum, na "Prapoczątek" i jego czas. Jest tym miejscem, gdzie jak dawniej, można było doświadczyć tego, co boskie, tego, co boskie w ludzkiej postaci. Słynne jest powiedzenie, że "starożytni bliżej bogów mieszkali". Wszystkie obrzędy liturgiczne starożytnych, archaiczne teksty święte, wierzenia, świątynie, były miejscem "epifanii Sacrum". Starożytni wiedzieli o niej więcej niż my. Byli świadkami i głosicielami mitów. Dlatego tak łatwo przebywali w niej i tak dogłębnie przeżywali czasoprzestrzeń "Prapoczątku" - sferę boską, mityczną, bajeczną. Albowiem "czas Prapoczątku"  dawał im szansę katharsis - oczyszczenia i uświęcenia własego człowieczeństwa. Mit bowiem wyzwalał człowieka z wszelkiej nieprawości i niepewności, choćby tylko na sposób ludzki. Dawał mimo to namiastkę przeżycia czegoś bardzo niepowtarzalnego, co wyzwalało człowieka od wszelkiego zła, bardzo szeroko rozumianego, ze śmiercią włącznie, Bohaterowie mitów to bogowie w ludzkiej postaci z przywarami i wadami ludzkimi. Łatwo zatem było ich polubić, pokochać, zrozumieć ich przesłanie i rolę jaką odgrywali w świecie, bo odzwierciedlali, jak w soczewce, wszystkie cechy ludzkie, byli bliźsi ludziom niż samym czystym duchowym istotą. Można rzec, że byli namacalni aż do bólu. Musiało być to rzeczywiście przeżycie niesamowite i nie powtarzalne w swej istocie.