Królestwo ducha (Pneuma)

Myślenie źródłowe, myślenie u Źródła, filozoficzny punkt wyjścia rozważań, zawsze ukierunkowane jest na dopełnienie przez teologiczną hermeneutykę filozoficznego tekstu, zwróceniem się ku biblijnym obrazom, myślom i symbolom, które precyzują i doskonalą przez swój sakralny charakter profanum greckiego sposobu myślenia. Tak jest i tym razem: filozof stawia pytanie określając tym samym zakres i treść zapytywanej problematyki, za to teolog udziela precyzyjnej odpowiedzi odwołując się do Objawienia jako ostatecznej instancji. Podczas gdy w pytaniu problematyka stawianego pytania nie wychodzi poza naturalny rozum (ratio), to odpowiedź teologa zawsze ukierunkowana jest w swym ostateczny rozrachunku na treści płynące z wiary i Objawienia (fides). Królestwo ducha, królestwo pneumy to królestwo Ojca: Początku bez początku. Twórca świata i Ojciec wszystkiego zamieszkuje w każdym z nas. Jego duch wypełnia całkowicie przestrzeń naszej duszy, naszego ducha. Ojciec - by wyrazić się precyzyjnie - to Obejmujący (Karl Jaspers), to ten, który stanowi największą rację bytu człowieka, jego istnienia. Duch Ojca przenika głębokości Boże i ludzkie zarazem. Jest On takim bytem duchowym, który jest Niewyrażalny (Za taką myślą stoi idea niepoznawalności Boga, niemożliwości dotarcia do Niego. Takim praobrazem karmi się teologia negatywna w jej najdoskonalszej wersji przedstawionej w dziełach Dionizego Areopagity – pierwszego mistyka chrześcijańskiego). Jest On (Ojciec) jedynie dostępny na sposób myślenia religijnego (Bóg bowiem nawiedza tylko myśl – logos, jak powiada E. Levinas.: głębie ducha) tylko tym, którzy Go posiadają. Jest On bowiem niemożliwy, by objawić się wszystkim ludziom bez wyjątku. Tu już partycypujemy w mistycznej Tajemnicy życia wewnętrznego Trójcy Świętej, jak i relacyjnego zarazem, bo jest to relacja, współegzystencja Ojca z Synem, Syna w Ojcu. Jest to niewyrażalna Tajemnica trynitarnego współistnienia na sposób Daru, wzajemnego obdarowywania się ojcostwa i synostwa na sposób pneumy - ducha, który przenika „głębokości Boga samego”.

„Znaleźć Twórcę i Ojca tego całego Wszechświata jest wielkim [trudnym] przedsięwzięciem.

Lecz gdy się Go odkryło, jest niemożliwe objawić Go wszystkim”.

(Platon, Timajos)